U Leksičkom Vremeplovu JU Gradska biblioteka Tivat (i) ove subote donosimo objašnjenje etimologije dvije riječi. Kako smo to uobičajili, jedna riječ je iz opšteg leksikona b/cg/h/s jezika, a druga je bokeljski lokalizam. Ove subote to su riječi lȉgnja i garôfuo.
Lȉgnja je posuđenica je iz latinskog lōl(l)igō. Preciznije: lȉgnja vodi porijeklo od dalmatoromanskog relikta nastalog od latinskog lōligō/lōlligō. Latinska riječ potvrđena je samo u dalmatoromanskim reliktima; njen vulgarnolatinski oblik ne može se rekonstruisati. Lȉgnja – baš kao i svi ostali dijalekatski oblici ove riječi: lȉganj, lȉgna, lȉgan, ulȉganj itd. – postalo je zapravo od kosih padeža latinske riječi, preciznije od akuzativa jednine – lōlīginem/lōllīginem.
Garôfuo (u opštem leksikonu b/cg/h/s jezika ‘karanfil’) vodi porijeklo od venecijanskog garofolo ‘karanfil’. Venecijanska riječ, pak, vodi porijeklo od latinskog caryŏphyllu(m) grčkog porijekla.
Sa objašnjenjem etimologije neke nove dvije riječi – jedne iz opšteg leksikona b/cg/h/s jezika i jednog bokeljskog lokalizma – vidimo se iduće subote
LITERATURA:
- Orsat Ligorio – Još o dalmatoromanskim reliktima u Etimološkom rječniku hrvatskoga jezika (iz balkanskog latiniteta XVI), Zbornik Matice srpske za filologiju i lingvistiku 66/2, Novi Sad 2023.
- Vojmir Vinja – Jadranske etimologije: Jadranske dopune Skokovu etimologijskom rječniku, HAZU, Školska knjiga, Zagreb 1998.
